Aylardan bahardı herşey doğuyordu çiçekler geldikleri topraktan geri çıkıyordu bulutlar uzun bir yolculuktan gelmiş tüm içindekilerini döküyordu veriyordu toprağa o da doğmuştu herkez gibi baharda yeni dünyayı çok merak etmişti merakına ermişti şimdi hayatın ney olduğunu bilmiyordu yeni doğan çiçeklerden her birine konuyordu oda her birinin kokusunu tanımlıyor tadlarını alıyordu o güneş ona sevimli yüzünü göstermişti güneşin sevimli sıcaklığında kanını canlandırıyor ve o sevimliliğini gördüğü herkeze aktarıyordu günleri böyle geçiyordu ve büyüyordu acımasız zaman geçtikçe.Güneş yavaş yavaş asıl yüzünü gösteriyordu ve o büyümüştü yeterince güneş gittikçe ısınıyor ve haddini aşıyordu o yeşil otlar bu sıcaklığa dayanamamış boynunu büküp güneşin rengine bürünmüşlerdi artık o bulutda gelmiyor su vermiyordu kimselere herkes merak ediyordu artık kendi çarelerine bakmak zorundalardı o da bakmak zorundaydı artık büyümüştü çiçeklerden aldığı suları kullanıyordu ama tükenmek üzereydi susuz du aç dı artık yaşlanıyordu.Yapraklarda ölmeye başlıyordu artık dallarından düşüyorlardı bir rüzgâr geldi çok hızlı sert öfkeli bir rüzgârdı ve yağmurla ardına sürükleyerek gelmişti o da bu rüzgârla beraber fırlatıldı bi yere yaşlanmıştı artık yorgundu ağlıyordu yağmurla beraber eski günlerini beynine döküyordu yağmur ona yaşlandığının farkındaydı ölüme yaklaştığını hatırlattı ona düşen sarı yapraklar yapraklar gibi buruşmuştu yüzü ve bir soğuk almıştı hertarafı yorgun vücudu dayanamadı ve uyumaya başladı bir kayananın dibinde.Sabah olmuştu kalktığında hertaraf bembeyazdı ve karlar düşüyordu yüzüne tatlı bir soğuk vardı yüzünde ama kalkamıyordu artık soğuk ölümdü bu karlar kaplamıştı ölü bedenini artık o ölmüştü.O insandı bir bahar ayında doğdu yağmurla beraber, yaz la büyümüştü, sonbaharla yaşlanmıştı ve kış la ölmüştü insan.Tam anlamıyla hayattı bu işte insan hayatıydı bu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder