Ben Kendimle Savaştım Her Gece

 Yine gece olmuştu bir korku filmi izleyip yatacaktım herzamanki gibi ama bu her zamanki geceler gibi olmadı,

herkez uyumuştu iştamadaydı düşüncelerim bir rüzgâr esiyordu heryer karanlıktı bir sigara yaktım sigaramın dumanını hayallerime sarıp içime çekip havaya bırakıyordum onla birlikte, ama bir işe yaramıyordu o yanımda değildi ve hayallerim havada kaybolup gidiyordu. Sigaram bitti ve yatmaya gittim cehennemden kaçan bir sıcak hava dalgası odamı sarmıştı uyuyamıyordum gözlerimi kapadım aradan biraz zaman geçtikten sonra beynimde bir karıncalanma oldu dudaklarım kilitlenmişti dilim sanki boğazıma dolanmıştı bir yılan gibi beynimin içinde bir şoklanma oldu adeta. Kalbim çığlıklar atıyor, ama kimse duymuyordu kendimle savaş açmıştım bu garip durum içinden kurtulmak için, ama hiç bir şey fayda vermiyordu. Gözlerimi açtım ama nasıl açtım bende bilemiyorum duvarlar üstüme geliyordu yumruklarımı sıktım ve tırnaklarımı kırdım orda  30 dk öldüm 5 dk dirildim galiba serinlemek için biraz cennete gittim gözlerimi kapadım ve aniden kendimi cehennemde buldum, bu benim kendimle çetin savaşlarından biriydi gene sonu gelmeyen hücre katliamları her hücremin ölüm feryatları duyuldu kulaklarımda zarlarını parçalayan çığlıklar merhametsiz katil karabasanlar çevreledi etrafımı onsuz geçen her akşam böyle oluyordu beni benle savaştırıp sonra geri barıştırıyordu aramıza karabasanlar sokuyordu. Nasıl olduysa savaş meydanı yani yatağımdan kalkmayı başardım nedense hemen sigarama sarıldım sonra kolanyalarla koklaştım meleklerle fısıldaştım düşmanıma lanetler yağdırdım karşılık beklemeden semaya dualar yağdırdım ve onun önünde secdeye kapandım bir yenilgi değildi bu savaşa indirilen en büyük darbeydi.Bir savaş olmamsı dileğiyle ama umutsuz bir dilekle geri yattım.